“Baba, sana doya doya sarıldım.
Artık içim biraz daha hafif.
Ve seni her hücremle seviyorum.”

“Gönül’den Gönlüme bir yolculuktayım…”

Dün gece… rüyama babam geldi.
2010 yılında veda ettiğimiz o güzel adam…
O günden bu yana içimde taşıdığım özlemle yürüdüm.
Ama ilk defa…
İlk defa ona sarıldım.
Ve öyle çok ağladım ki…
İçimde yıllardır bekleyen o kucaklaşma nihayet gerçekleşti.

O bana sarılırken zaman durdu sanki.
“Ben hep seninleydim.” dedi sessizce.

Şimdi biliyorum…
Baba gitmedi.
Kalbimde, içimde, nefesimde yaşıyor hâlâ.

Ve ben…
O sarılmanın ardından daha hafifim.
Daha sevgi doluyum.
Daha tamamım.

Gönül’den Gönlüme bir yolculuktayım…
ve sen de benimle, baba.