Hayat bize çok basit ama çok derin bir gerçeği her fırsatta hatırlatır:
Sevilmediğimiz bir yerde, en güzel yanlarımız bile söner.

İnsanın içindeki ışık, onun gerçek potansiyeli; sevginin olmadığı, saygının eksik olduğu,
görünmediği ortamlarda yavaşça azalır. Bir çiçeğin güneşsiz kalması gibi… Toprak aynı,
kök aynı, kalp aynı kalır ama ışık yoksa büyüme olmaz.

Ve ne tuhaftır ki insan çoğu zaman kendine kızar, nasıl göründüğünü sorgular,
“Ben mi yanlışım?” diye düşünür. Oysa çoğu zaman yanlış olan yer, ortam, enerjidir.

İnsanı büyüten de küçülten de çevresidir. Ruhumuzun ne kadar genişleyebileceğini,
potansiyelimizin nerelere ulaşabileceğini; ne kadar sevgi dolu ve yaratıcı olabileceğimizi belirleyen şey,
büyük ölçüde kimlerin yanında olduğumuzdur.

Bazı insanlar ruhumuza dar gelir; bazı ortamlar içimizdeki ışığı gölgede bırakır.
Ama bazıları vardır ki… yalnızca yanlarında olduğumuzda bile genişleriz.
Sanki nefesimiz açılır; kalbimiz çiçek açar, enerjimiz hafifler.
Çünkü değer gördüğümüz yerlerde gerçek değerimiz ortaya çıkar.

Gerçek yeriniz, kendinizi iyi hissettiğiniz yerdir.
Çünkü ruh ait olduğu frekansı tanır. Enerji, uyumlu olduğu titreşime akar.
İnsan, kendisini gerçekten görenin yanında büyür.

Sevilmediğiniz yerde eksilmezsiniz; sadece yanlış yerde duruyorsunuzdur.
Doğru insanın yanında ışığınız parlar. Doğru ortamda potansiyeliniz büyür.
Doğru çevrede kendinizin en güzel hâline dönüşürsünüz.

Her insan doğru ortamda bir çiçek gibi açar.
Ve siz… kendinizi iyi hissettiğiniz her yerde daha da güzelleşir, derinleşir, ışığınızla büyürsünüz.

Ben Gönül Yolcusuyum… Kalbimin pusulasıyla yürür, gönlün çağrısını takip ederim.
Yolum içime, içimden sana akar.
Bu yüzden her buluşmamız: Gönül’den Gönlüne bir yolculuktur. 💜

Gönül’den Gönlüme bir yolculuktayım 💜

KENDİNE SAYGININ SESSİZ DİLİ
“Bazen hiçbir açıklama yapmadan ördüğün duvar, özsaygının en yüksek hâlidir.”
Hayatın içinde her birimiz ilişkiler, sohbetler, ortamlar ve enerjilerle temas hâlindeyiz. Ve bu temasların hepsi ruhumuza aynı titreşimde yaklaşmaz. Bazıları ruhumuzu genişletirken, bazıları ise bizi sıkıştırır, daraltır, yok sayar. İşte tam da bu anlarda ortaya çıkan şey kendine duyduğun saygıdır.
Kendine değer veren insanlar bir saygısızlık gördüklerinde çoğu zaman sessizce çekip giderler. Drama yaratmazlar. Açıklama yapmak için kendilerini paralayıp tüketmezler. Kimseyi ikna etmek için var güçleriyle savaşmazlar.
Çünkü bilirler ki:
Ruhun huzuru bir tartışmanın sonucunda değil, duruşun netliğinde saklıdır.
ENERJİ DÜNYASINDA BİR GERÇEK:
“Hangi frekansta duruyorsan, o frekansta davranmayı seçenleri hayatında tutarsın.”
Spiritüel bakış açısıyla sınırlar, bir duvar değil; bir enerji alanıdır. Senin neye izin verdiğini, neyi reddettiğini, hangi titreşimde yaşamak istediğini evrene bildirir.
Biri saygısızlık yaptığında oradan uzaklaşman, aslında o ruha şöyle der:
“Benim alanım bu değil. Benim titreşimim bu değil. Ruhumun kapısı böyle açılmıyor.”
Bu bir kaçış değil;
kendine verdiğin sözü tutmaktır.
“Ben artık kendimi inciten yerlerde kalmayacağım.”
Sessizlik çoğu zaman en büyük dönüşümün kapısıdır. Açıklama yapmak zorunda değilsin. Kendini savunmak zorunda hiç değilsin. Haklı olduğunu kanıtlamak zorunda da değilsin.
Bazen atılan en sade adım, verilen en yüksek değerdir.
MODERN RUHUN MANİFESTOSU:
“Ben kendi enerjimin koruyucusuyum.”
Ve eğer cevabın sessizce uzaklaşmaksa, bil ki o adımda yalnızca birini geride bırakmıyorsun… Eski titreşimini, eski hikâyeni, eski sınırlarını da bırakıyorsun.
Bu bir yükseliştir. Ve yükseliş her zaman sessiz olur.
Gönül’den Gönlüme bir yolculuktayım 💜

Schopenhauer’un Bilinç ve Medeniyet Üzerine Düşüncesi

“Gürültü, insan düşüncesinin baş düşmanıdır.”
— Arthur Schopenhauer

Günümüz dünyası atılgan, hızlı ve gürültülü. Hatta öyle ki yüksek titreşimli bir hayat yaşadığımızı zannediyor, o karmaşanın içinde bilinçli olduğumuzu sanıyoruz. Oysa Schopenhauer, yüz yıl önce sessizliğin insan bilinci için en temel gıda olduğunu söylemişti. Çünkü sessizlik yalnızca dış dünyanın sustuğu bir hâl değil; iç dünyanın konuşabildiği bir mekândır.

Schopenhauer’a göre insanın görgü ve medeniyet düzeyi arttıkça, gürültüye karşı dayanma kapasitesi azalır. Bu basit bir hassasiyet değil; bilincin incelmesiyle oluşan doğal bir sonuçtur. Zihin derinleştikçe, kaba uyaranlara olan tahammül azalır.

---

Medeniyetin İnceliği: Sessizliğe Yol Açmak

Schopenhauer, ses desibelinin ötesinde bir şeyden bahseder:
Gürültü, zihni böler.
Dikkati dağıtır, düşüncenin akışını parçalar, iç organizasyonu bozar. Bu yüzden yüksek bilinç seviyesine sahip insanlar, gürültünün yalnızca kulaklara değil, zihnin bütünlüğüne saldırdığını hisseder.

Yüksek medeniyet, yalnızca büyük şehirler, zengin kültürler, geniş kütüphaneler demek değildir.
Gerçek medeniyet—başkasının içsel dünyasına duyulan saygı ile ölçülür.

Bugün birçok gelişmiş ülkede;
— Gece saatlerinden sonra gürültünün yasaklanması,
— Kütüphane ve okul çevrelerinde sessizlik kuralları,
— Yerleşim alanlarında gürültü cezaları
bu incelikli anlayışın göstergesidir.

Sessizlik, artık kişisel bir tercih değil; ortak yaşamın gereğidir.

---

Bilinç Arttıkça Sessizlik Derinleşir

“Gürültü, düşünsel verimi düşürür; ince düşünceyi öldürür.”
— Schopenhauer

Zihin, sessizlikte derinleşir.
Sessizlik, kalbin kendi sesini yeniden duyabildiği en verimli topraktır.

Gürültü — kabalığın tezahürü,
Sessizlik — bilincin derinliğidir.

Sessizliğe yönelen kişi, kendi bilincinin kapılarını aralamaya başlar. Bu süreçte duyduğu yalnızca dış dünyanın sessizliği değildir; kendi içindeki ince titreşimleri fark etmeye başlar.

Bu yüzden sessizlik, insanın ruhsal olgunlaşmasında bir eşikten ibarettir:
Zihin sustuğunda, kalp konuşur.

---

Gürültünün Kabalığı – Sessizliğin Nezaketi

Gürültü, yalnızca rahatsız edici bir ses dalgası değildir;
başkasının iç alanına yapılan bir müdahaledir.

Schopenhauer’a göre gürültüye kayıtsızlık, zihin donukluğunun işaretidir.
İncelmiş bir bilinç ise hem kendi içsel huzurunu hem de başkasının iç alanını önemser.

Sessiz kalabilmek;

• Nezakettir
• Farkındalıktır
• Bilgeliktir

Sessizlik, yalnız olmanın değil, birlikte var olmanın en saygılı hâlidir.

---

Günümüzde Sessizlik: Radikal Bir Eylem

Bugünün dünyasında sessizlik bir lüks gibi görülüyor.
Her şey daha hızlı, daha parlak, daha yüksek sesli…

Tam da burada Schopenhauer’un sesi yeniden duyuluyor:
Gürültü, dikkati dağıtarak bizi yüzeyselleştirir.

Daha yüksek farkındalık isteyen zihin için sessizlik, bir geri çekilme değil;
daha derin bir var oluşa yolculuktur.

Sessizliği seçmek,
modern çağın kalabalığına karşı verilen
en zarif dirençtir.

---

Farkındalık Niyeti

Bugün sessizliğin kollarına teslim oluyorum.
Duyduklarım azalırken, hissettiklerim çoğalıyor.
Gürültünün beni zihnimden uzaklaştırmasına izin vermiyor,
sessizliğin beni kalbime yaklaştırmasına alan açıyorum.

Sessizlikte büyüyor,
sessizlikte duyuyor,
sessizlikte dönüşüyorum.

Gönül’den Gönlüme bir yolculuktayım 💜

Kalpler Allah’ı Zikrettikçe Mutmain Olur – Ra’d Suresi 28. Ayetin Kalp Bilgeliği

“Gönül’den Gönlüme bir yolculuktayım 💜”
Bazen kalbimiz arayışta olur: huzuru, anlamı, sevgiyi ararız…

Fakat Kur’an, kalbin gerçek huzurunun adresini çok sade bir cümleyle verir: “Kalpler ancak Allah’ı zikretmekle huzur bulur.” (Ra’d 13/28) Bu ayet, insanın ruhsal merkezine yönelmesi için bir davettir — dışarıda değil, içeride; sesin, nefesin ve farkındalığın derinliklerinde.

Zikir: Kalbi Allah’a Yöneltmek
Zikir kelime olarak “hatırlamak, anmak, farkında olmak” anlamına gelir. Ancak bu hatırlayış, yalnız dilde değil; kalpte, nefeste ve bilinçte olur. Her “Allah” dediğinde kalp bir titreşimle açılır, zihin sessizleşir, içte bir sükûnet doğar. Zikir, ruhun evine dönüşüdür.

Ayetin Bilgeliği
“Ellezîne âmenû ve tatme’innu kulûbuhum bi zikrillâh.”
“İman edenlerdir; kalpleri Allah’ı anmakla huzur bulur.”

Kalbin “tatma in” hâli, teslimiyetle ilgilidir. Kalp, dünyanın karmaşası içinde çırpındıkça daralır; ama Allah’ın hatırlandığı bir anda genişler, hafifler, dengeye gelir. İşte bu, kalbin ilahi frekansına uyumlanmasıdır.

Mindfulness ile Zikir Arasında Bir Köprü
Modern bilinç çalışmaları da “anda kalmak” ve “farkındalıkla yaşamak” der. Zikir, aslında en kadim mindfulness’tır. Her nefeste “O”nu hatırlamak, kalbi geçmişin yükünden ve geleceğin kaygısından azat eder. İçimizdeki huzur, “O’nun zikrinde” saklıdır.

Gönül’den Niyet:
Kalbim Allah’ın zikriyle genişlesin.
Nefesim şükürle, bilincim sevgiyle dolsun.
Her hatırlayışımda O’nun nuruna yaklaşayım.

Gönül’den Gönlüme bir yolculuktayım 💜

Duam
“Ya Rabbi, kalbimi Senin nurunla sakinleştir. Zihnimi şüpheden, kalbimi korkudan, ruhumu darlıktan arındır. Her nefeste Senin adını anan bir kalple yaşamak nasip et. Zikrinle huzur bulanlardan eyle beni.

Âmin.”